Caravaggio- Michelangelo Merisi (1571-1610), malarz włoski, jeden z głównych przedstawicieli wczesnego baroku. Współtwórca malarstwa rodzajowego. Około 1590-1606 działał w Rzymie. Od 1606 w Neapolu, na Malcie i Sycylii. Prowadził awanturnicze życie i często wchodził w konflikt z prawem.
Judyta i Holofernes ok.1599, Rzym, Galleria Nazionale d'Arte Antica, Palazzo Barberini.
Aby zrozumieć, w jaki sposób osiągał niesamowite efekty światłocienia trzeba przyjrzeć się technice malarskiej, składającej sie na rewolucyjny styl Merisiego.
„Przygotowując płótno, należało wykonać szereg zabiegów, które pozwoliły uzyska c podłoże o wymaganej gładkości i chłonności, zdolne przyjąć spoiwo malarskie i zapewnić jednolite wysychanie pomalowanej powierzchni. Najlepsze było podłoże z lnu o odpowiedniej ziarnistości, o której decydowała grubość włókien. Po wyborze płótna było ono powlekane warstwą kleju, wykonanego najczęściej ze skór zwierzęcych, na przykład króliczej. Po wyschnięciu warstwy kleju płótno pokrywano równomiernie zaprawą zwaną gruntem, złożoną z kleju, gipsu i oleju, nakładana warstwami, coraz bardziej rozwodnionymi, az do uzyskania wystarczająco gładkiej powierzchni. Na ogół stosowano zaprawę białą lub innej, jasnej barwy, dzieki czemu kolory malowidła stawały się bardziej świetliste. Tymczasem Carvarggio nanosił na płótno jeszcze jedną warstwę-ciemnej farby. Zabieg ten stosował systematycznie ponieważ zwiększał on intensywność jasnych kolorów na ciemnym tle. (Z upływem czasu jednak ciemna zaprawa niekorzystnie wpłynęła na barwy, wskutek czego niektóre części obrazów Carvarggia wyblakły i pociemniały.) Dzięki temu zyskiwały osobliwą matowość, która stała się charakterystyczną cechą techniki artysty. Malowanie na tego typu podłozu wiązało się jednak z tym, ze twórca nie mógł wykonywać rysunku przygotowawczego. Jak wykazały badania rentgenologiczne obrazów, Carvarggio zaznaczał kontury postaci metalowym ostrzem lub trzonkiem pędzla, nie stosował więc rysunku przygotowawczego czy kartonu, ale jedynie pobieżne szkice. Jest także prawdopodobne ,że do obserwacji swoich modeli uzywał przyrządów optycznych, zwłaszcza do studiowania efektów świetlnych na powierzchni przedmiotów. Gian Pietro Bellori w Vite de’ pittori, scultori et architetti moderni pisał między innymi: ”Z każdym dniem zyskiwał coraz większą sławę ze względu na stosowany koloryt, który nie był już, jak wczesniej, łagodny, ograniczony do kilku barw, lecz złozony z nasyconych czerni, których uzywał do uwypuklenia postaci. Itak przyzwyczaił się do owej techniki, ze nigdy całkowicie nie oświetlał figur lecz, lecz pogrążał je jakby w mroku zamknietej komnaty i rozjaśniał jedynie górna część ciała światłem padającym pionowo z góry, a reszte pozostawiał w cieniu aby wzmóc intensywność oraz moc swiatła i cienia””
źródło: Carvavaggio, Życie i Sztuka, Świat Książki - gorąco polecam