Prawda jest taka, że to co kochają Chińczycy lub Hindusi, nierzadko jest niesmaczne dla nas po prostu. W tradycji hinduskiej wcieranie proszku Sindoor, czyli niczego innego jak vermilionu, jest zwyczajem. Nikt nie martwi się konsekwencjami, nie zważa na to. Rtęć zawarta w vermilionie może powodować nawet bezpłodność lub ciężko uszkodzić płód w łonie matki.
Zephyrze, mnie najbardziej brakuje po prostu cynobru, ale takiego jakiego używali XIX w. malarze w tym impresjoniści. Wiem jednak, że kadm czerwony, tylko taki najwyższej próby, jest w stanie go zastąpić. Nie traci przy tym barwy, jak to bywa z cynobrem, np. od Michaela Hardinga, który po kilku tygodniach wystawiony na światło, brązowieje.
Viridian jest dostępny przecież. Być może sposób wytwarzania go zmienił się od czasów wynalezienia. Chodziło Ci może o zieleń Szwejnfurcką, trującą z arsenem, a ukochaną przez impresjonistów.
Biel ołowiowa w czasach impresjonistów była najczęściej mieszana z bielą cynkową, czasem używano tylko cynkowej, była to wtedy nowość na rynku. Na upartego można ją imitować tytanówką z dodatkami.
Żółte chromy, wiesz Zephyrze, są jednymi z najmniej światłotrwałych farb. Bardzo szybko, jasne żółcienie zielenieją, "viridianują", a ciemniejsze zamieniają się w czekoladę. Po za tym Monet z te co wiem, używał żółcieni kadmowej w ostatnich latach życia bardzo często.
Wracając do przepisów, są jakie są, niestety musimy się podporządkować, niestety, albo samemu po "bimbrowniczemu" produkować pig-y. Da się.
PS. Jest taka farba jak żółcień uranowa, z uranu naturalnie. Co śmieszne, wcale nie jest tak toksyczna, jak wskazuje nam jej nazwa.
Może być też wynik braku wypełniaczy które są pakowane do gotowych farb.
Myślisz, że ten wątek mnie wyleczy? Czy po prostu nie będę się czuła samotna?